In verhalen draait het om emotie. En er is weinig wat zulke emotie oproept als de dood. Zeker als het moord betreft. En helemaal als het de moord op een geliefde betreft: de crime passionnel of crime of passion.

Van alle moorden die gepleegd worden, trekken deze de meeste belangstelling. Dus als je het thema van je boek ‘wraak’ wil laten zijn, is een crime passionnel daar een goede kandidaat voor.

Woede, hartepijn en wraak

Ik stel me zo voor hoe je hoofdpersonage – laten we aannemen dat het een vrouw is – getergd door haar liegende, bedriegende geliefde, hem in blinde woede vermoordt. Of, geraffineerder, met ijskoude precisie haar plan om hem te vermoorden uitstippelt. Daar het halve of hele boek naar toe werkt. Tot aan het onafwendbare einde.

En als het moment suprême dan eindelijk is aangebroken, dat ze dan vlak boven zijn stuiptrekkende lijf hangt en hem diep in zijn brekende ogen kijkt. Met een sardonisch lachje om haar lippen. Zodat in de laatste seconden van zijn bestaan de vreselijke waarheid tot hem doordringt: dat hij sterft door haar hand en haar wraak.

Want bij een goede passionele wraakmoord moet je slachtoffer natuurlijk wel weten door wie en waarom hij om zeep wordt geholpen.

Hell hath no fury like a woman scorned.

De door haar geliefde versmade vrouw is een traditioneel thema in een crime passionnel, maar natuurlijk kun je daar wel variaties op bedenken. Stel je bijvoorbeeld voor dat het je heldin is die haar echtgenoot heeft bedrogen, en dat ze wraak neemt op haar minnaar nadat ze hem heeft afgedankt, omdat hij uit nijd naaktfoto’s van haar op internet heeft gezet, waardoor haar man achter haar stoute escapades is gekomen (en dan van haar scheidt zodat ze berooid achterblijft, enzovoort).

Moordmanieren

Natuurlijk moet de apotheose van zo’n sluw, minutieus plan een beetje originele moord zijn. Reserveer de klap met het bekende stompe voorwerp, voor de uithaal in blinde woede, in de versie van je verhaal waarin je nietsvermoedende heldin haar teerbeminde betrapt in flagrante delicto. De honkbalknuppel die naast het bed ligt ingeval van inbrekers, is daar een goede kandidaat voor. Hitchcock deed met lugubere humor iets soortgelijks in Lamb to the slaughter, waarbij het moordwapen op passende wijze verdonkeremaand wordt – die ik niet zal verklappen: spoiler!

Bij een spannend plan hoort een spannend moordwapen.

Een dolk of ander mes past al wat beter bij een getergde vrouw. Gif schijnt bij met voorbedachte rade moordende vrouwen het meest gebruikte moordwapen te zijn – hier vind je de 10 dodelijkste. Maar je kunt vast wel wat exotischers en ronduit wraakbevredigenders bedenken. Ik noem maar wat:

• Verdrinken in een ondiep water (met handboeien vastgebonden, vlak onder het oppervlak).
• Een nano-bom, verstopt in een decadente amuse, waarvan de ontsteking op afstand wordt bediend. Uiteraard nadat het hapje is genuttigd door de vuige vrijer.
• Een mes van ijs – handig om het moordwapen onvindbaar te maken.
• Radioactiviteit.
• Opsluiten bij hongerige zwijnen (zoals Hannibal Lecter deed).
• Een mobiel met springstof die explodeert zodra er wordt opgenomen.
• Het lijk in een doodskist vervangen door het bewusteloze slachtoffer, vlak voordat de kist de oven ingaat.
• Een parachutesprong cadeau doen met een gesaboteerde parachute. Variant: bungeejumpen aan een touw dat helaas niet kort genoeg blijkt.
• Een gasfles (denk Anton Chigurh).
• Een houtversnipperaar (denk Fargo) (de film).

Als je de scène met de ‘blik in de brekende ogen’ – zie boven – wil toevoegen, moet je daarmee rekening houden bij je keuze. Hoewel je heldin bij de gesaboteerde parachute natuurlijk zou kunnen meespringen met een goed valscherm. 😉

Whodunit

In de meeste moordmysteries draait de plot om wie het gedaan heeft. Toch hoef je bij je crime passionnel de dader absoluut niet geheim te houden. Minstens zo spannend kan het zijn je lezer vanaf het begin mee te nemen op de route naar de moord. Ruth Rendell, bijvoorbeeld, gooide het thrillergenre op zijn kop door in de eerste zin van haar boek A Judgement in Stone (Het Stenen Oordeel) (geen crime passionnel in de traditionele zin) te vertellen wie het gedaan heeft en waarom. (Ik heb dit vaker genoemd maar ik vind het ook zó knap!)

Heel anders dan de puzzel van een whodunit (die kan het niet gedaan hebben, want te snel verdacht/die zou het kunnen zijn, want verdacht aardig/enzovoort). Ook spannend, maar anders.

Met een bekende dader zit de suspense in het proces: hoe je stap voor stap bij het onvermijdelijke, gruwelijke einde komt – je weet vanaf het begin dat het gaat gebeuren en niets ter wereld kan het voorkomen.

Happy killing!

PS: De titel van dit artikel – 50 Ways to kill your lover – kwam bij me op en ik was helemaal enthousiast. Toen ging ik toch maar even googlen of niet iemand anders al die fraaie variant op Paul Simons klassieker 50 Ways To Leave Your Lover had bedacht. En verdorie inderdaad: er blijkt een televisieserie te bestaan met passionele moorden in real life (wat een ironische term is in dit verband).

Maar ik heb de titel toch gehandhaafd – veel te mooi om te laten lopen. 🙂

Meer lezen over hartstocht, passie, erotiek en seks? Dat kan hier.

Liever luisteren naar de podcast? Dat kan hier.