Als je lezer meer weet dan je personages in je boek, bijvoorbeeld wie de dader is, dan wordt dat dramatische ironie genoemd. Die voorsprong in informatie geeft geen verlies van spanning, integendeel; want als je als lezer weet dat je protagonist argeloos naar een geheime afspraak met de vuige slechterik gaat, of als hij in een verlaten huis nietsvermoedend in de kelder afdaalt waar het monster hem opwacht, heb je de neiging: Néé, niet doen! – te roepen. Dramatische ironie kan heel veel bijdragen aan de spanning in je boek en de betrokkenheid van je lezer, en dat is niet beperkt tot thrillers en dergelijke. Het kan op veel manieren en in … [Lees meer...]

Tempo is een aanduiding voor de snelheid waarmee iets gebeurt. Boeken hebben diverse tempo’s waarin het verhaal verteld wordt. Tempo laat je gebeurtenissen, dialogen, actie, enzovoort, zich snel of juist traag afspelen, waarbij spanning een hoog tempo vraagt en mijmering een laag tempo. Zo wordt het tempo verhoogd bij een achtervolging en bij een rustig wandelingetje verlaagd. Tempo beïnvloedt de sfeer van je verhaal en hoe je lezer het ervaart. De verschillende genres hebben vaak een eigen, overheersend* tempo: in een spannende thriller lopen de zaken vaak snel, een historische roman loopt vaak trager. * Een scène kan meerdere tempo’s … [Lees meer...]

Wat een rare titel, denk je, hoezo zijn problemen heerlijk? In je boek, bedoel ik. Je personages moeten stuiten op problemen, tegenwerking en andere narigheid, anders gebeurt er niets in je boek – en dan is het exit lezers. Dat wil je niet. Een situatie of gebeurtenis in je verhaal dat zich als een probleem voordoet, kan een blessing in disguise blijken te zijn. Een gruwelijke tegenslag, waarvan je personage én je lezer denkt: dit gaat helemaal fout, kan zich zomaar als een mooie kans ontpoppen – verrassing! (Verrassingen zijn ook essentieel voor een boeiend verhaal.) Dus dan laat je je personage weer uit het hoekje kruipen waar hij zich … [Lees meer...]