Elke dag word ik bij de uitgang van het station geroepen door de klanken van een accordeon. Ze leiden me naar een zwerver die ik anders over het hoofd had gezien, verstopt als hij is tussen uitzwermende Armanipakken en Samsonites. Een keer per week geef ik hem een één- of twee-euromuntje, naargelang mijn financiële situatie. We zijn inmiddels op wederzijdse-groetbasis; ook op muntjesloze dagen roept hij enthousiast Hoi naar me.           Ik knoop wel eens een praatje met hem aan: waar hij vandaan komt – Syrië – en waar hij leeft en slaapt. “Hohoho,” – als een volleerde Kerstman, in perfect … [Lees meer...]

Het vurige betoog van IJs heeft het Parlement der Dingen doodstil gemaakt, maar nu zwelt het geroezemoes weer aan. En wordt afgesneden door de binnenkomst van… ja, van wat eigenlijk? Het is een groot, duister, vormeloos ding. Of nee, niet vormeloos, maar steeds wisselend van vorm. Kameleon, de voorzitter van de dag, kucht even en zegt: ‘Welkom, mag ik uw uitnodiging zien, eh... wie bent u precies?’ Er schieten flitsen door het lijf van de verschijning en een stem als rommelend onweer in de verte antwoordt: ‘Ik heb veel namen. Mensen hebben mij Moeder Natuur genoemd, anderen noemen mij Evolutie, of Noodlot.’ Een zucht golft door de zaal. Het … [Lees meer...]

Onderin een lege wijnfles zie ik een vlieg spartelen in een restantje vocht. Softie die ik ben, kan ik geen enkel levend wezen zien lijden, dus zin ik op een manier om het beest te helpen, of desnoods uit zijn lijden te verlossen. Ik besluit heel voorzichtig het plasje uit de fles te gieten in de hoop dat de vlieg meedrijft. Dat lukt. In het plasje, nu op het aanrecht, blijft hij op zijn rug met zijn pootjes in de lucht spartelen. Ik pak een stukje papier en hou dat tegen zijn pootjes aan. Hij krijgt er grip op en terwijl hij zich aan het papiertje vasthoudt, draai ik het om en leg het neer. Op het papiertje zit hij even stil, alsof hij moet … [Lees meer...]

De zon schijnt. Ik zie de stralen door mijn halfgeopende ogen. De radio speelt; een populaire zender met liedjes die ik al honderdduizend keer heb gehoord. Ik knipper met mijn ogen, in de hoop de aandacht te trekken van Victoria, zodat ze de radio uit kan zetten. Victoria komt niet, maar uiteindelijk staat Stefan naast mijn bed. Ik voel zijn aanwezigheid; ik kan het niet zien, zolang hij mijn hoofd niet draait. Dan verschijnen zijn ogen in mijn gezichtsveld. Ik kijk hem tranend aan. Stefan glimlacht naar me en veegt achteloos de tranen met een papieren zakdoekje weg. Mijn ogen tranen haast altijd. Het is hun poging de boel werkend te houden; … [Lees meer...]