Ik werd een zeer geregelde bezoeker van PH31. In het weekend ging ik braaf naar mijn ouderlijk huis maar elke doordeweekse avond hing ik in die studentenkroeg rond. Ik speelde er veel tafelvoetbal. Ook deed ik vaak mee aan discussies over filosofische vraagstukken en wereldproblemen. Dan zaten we in een kring op biertonnetjes met een ijzeren opstaande rand en moest ik vanwege mijn stagnerende bloedsomloop vroegtijdig afhaken. En ik zat regelmatig toepend, klaverjassend, dobbelend of gewoon kletsend aan de bar, met andere stamgasten en met de barman van dienst.           De meesten van de … [Lees meer...]

Het ging natuurlijk uit met E. Met dank voor de over en weer geleverde diensten hielden we elkaar voor gezien. Na E volgden een sloot vriendjes (serieel) en affairetjes (parallel). Zo was er die jongen waar ik iets mee had wat op de grens lag van avontuurtje en vriendje; geen idee meer hoe hij heette. Hij probeerde me de studentenkroeg-sherry in te laten wisselen voor studentenkroeg-cognac, met als argument dat die laatste veel zuiverder was. Meer alcohol, ja. Toen hij ook nog onaardige opmerkingen maakte over mijn hospita met haar k*ttenlikkertjes (de chihuahua’s), konden zijn spannende good looks daar niet tegenop en dumpte ik hem. Met … [Lees meer...]

Zodra ik de volgende avond de studentenkroeg binnenloop, loopt E op me af en pakt me bij mijn middel. ‘Ik heb het geregeld,’ zegt hij terwijl hij me mee naar buiten trekt. ‘Peter is opgehoepeld, er zit een slot op de deur en ik heb verse lakens op bed.’ Een golf opwinding? angst? slaat door me heen. Aiaiai, het gaat nu echt gebeuren! We stappen in de auto en E scheurt naar zijn studentenkamer.           Onderweg dringt tot me door wat hij precies heeft gezegd. ‘Verse lakens?’ vraag ik behoedzaam, ‘hoezo, zijn die meestal zo vies dan?’ E grijnst. ‘Mannen hè, die zijn goor, dat weet je toch?’ … [Lees meer...]

Het vurige betoog van IJs heeft het Parlement der Dingen doodstil gemaakt, maar nu zwelt het geroezemoes weer aan. En wordt afgesneden door de binnenkomst van… ja, van wat eigenlijk? Het is een groot, duister, vormeloos ding. Of nee, niet vormeloos, maar steeds wisselend van vorm. Kameleon, de voorzitter van de dag, kucht even en zegt: ‘Welkom, mag ik uw uitnodiging zien, eh... wie bent u precies?’ Er schieten flitsen door het lijf van de verschijning en een stem als rommelend onweer in de verte antwoordt: ‘Ik heb veel namen. Mensen hebben mij Moeder Natuur genoemd, anderen noemen mij Evolutie, of Noodlot.’ Een zucht golft door de zaal. Het … [Lees meer...]