‘Dramaqueen’ is de naam voor wat formeel ‘theatrale persoonlijkheid’ heet. Net als bijvoorbeeld de narcist heeft de theatrale persoonlijkheid een persoonlijkheidsstoornis. Een dramaqueen (dramakings zijn er ook) kan veel bijdragen aan het drama (ja, duh) van je boek, want hij/zij* heeft bovenmatig veel behoefte aan reuring en aandacht. En dan niet normale aandacht, waar ieder mens behoefte aan heeft, maar continue aandacht – de dramaqueen wil doorlopend in het middelpunt van de belangstelling staan.
* Omwille van de leesbaarheid zal ik in de rest van dit artikel steeds ‘hij’ en ‘dramaqueen’ gebruiken, waarmee dan ook ‘zij’ en andere genders worden bedoeld.
Met zijn theatrale, overdreven maniertjes en flamboyante kleding – denk Liberace – trekt hij al veel van de door hem zo begeerde aandacht. Het divagedrag maakt de theatrale persoonlijkheid compleet.
Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt is hem op het lijf geschreven. De dramaqueen is niet gewoon blij met zijn verjaardagscadeautje, maar valt bijkans in katzwijm van verrukking. Hij heeft niet gewoon een dipje, nee, hij is de dramatische zelfmoord nabij. Alsof hij op het toneel staat en de achterste rijen van zijn radeloosheid, zijn rampspoed, zijn razernij, of zijn extase moet overtuigen.
Aanstelleritis en divagedrag zijn termen die voor de dramaqueen zijn uitgevonden.
Reuring
De dramaqueen zoekt steeds conflictsituaties op en is diep in zijn ziel geraakt als iemand hem probeert tegen te spreken. Zijn mening is de enige juiste en hij zal nooit nalaten om die te laten horen en te benadrukken.
Zijn behoefte aan opschudding en relletjes zorgt ervoor dat hij het heerlijk vindt om mensen op te jutten, ze tegen elkaar uit te spelen en dingen te doen puur om te zien hoe anderen daarop reageren. En hij is dol op het verzinnen en verspreiden van roddels. Maar als hij zelf onderwerp van geroddel is, is dat een vuil verhaal door gemene mensen, die het speciaal op hem gemunt hebben omdat ze jaloers op hem zijn.
Die theatrale persoonlijkheid heeft veel impact op de mensen in zijn omgeving. Zijn hunkering naar aandacht en zijn divagedrag leiden tot een chaotisch leven en botsingen met relaties, familie, vrienden en collega’s. Alles en iedereen onderwerpt hij aan zijn hang naar groots en meeslepend leven, dat voornamelijk tot uiting komt in zijn zucht naar drama.
Typisch dramaqueengedrag
Drie voorbeelden:
De dramaqueen wordt door een gezamenlijke kennis voorgesteld aan iemand die hij direct omhelst alsof het zijn beste vriend is die uit de dood is opgestaan. ‘Zoooo ontzettend blij je te zien!’
Als de dramaqueen een koutje heeft gevat, verordonneert hij wie er maar in de buurt is om direct een ambulance te bellen. Ze moeten als de sodemieter komen en zorg dat ze een reanimatiekit meenemen!
Na een gloedvol betoog waarom zijn plan om snel rijk te worden/buitenaards leven te vinden/de wereld te redden, noemt een van de toehoorders voorzichtig een klein puntje waar de dramaqueen niet aan gedacht heeft. Die reageert alsof de criticaster een mes in zijn hart heeft gestoken. Daadwerkelijk neerstorten is niet uitgesloten. Inclusief de rochel van zijn laatste adem.
Mannetjes en vrouwtjes
Zonder te willen generaliseren zijn er vaak wel nuanceverschillen tussen mannelijk en vrouwelijk dramaqueengedrag.
De mannelijke dramaqueen wil vooral indruk maken en shockeren. Zijn publiek vergast hij op de prachtigste fantasieën en toekomstdromen.
Vrouwelijke dramaqueens zijn zeer uitdagend en hebben hun verleidingskunsten geperfectioneerd. Wee de argeloze die in hun web verstrikt raakt!
Vorm in plaats van inhoud
Al die ups en down, die hemelse verrukking, die peilloze putten van wanhoop die de pathetische aansteller tentoonspreidt, zijn echter een rookgordijn om zijn oppervlakkige karakter te maskeren; de dramaqueen is een en al oppervlak, geen diepgang. Alleen maar vorm, geen inhoud.
De theatrale stoornis in de werkelijkheid
Nou wordt in het werkelijke leven de soep zoals hierboven geschetst niet zo heet gegeten. Honderd procent theatrale persoonlijkheden zijn dun gezaaid, maar theatraal divagedrag komt vaak voor. De mate waarin iemand theatraal gedrag vertoont en de ‘zwaarte’ van dat gedrag, bepaalt in hoeverre iemand een echte persoonlijkheidsstoornis heeft.
De dramaqueen in je verhaal – larger than life
Maar in je boek ben je niet gebonden aan nuance en gematigdheid. Maak je theatrale personage zo over-the-top als je maar wil. Maak hem of haar larger than life. Want om te overtuigen, om net zo hard binnen te komen als dingen die je lezer in werkelijkheid overkomen, moet je boek zwaarder worden aangezet dan real-lifegebeurtenissen. Vergelijk het maar met iets naars dat een ander overkomt, wat minder erg is dan als het jezelf overkomt.
En zwaar aanzetten – daar is de dramaqueen een echte koningin in.
Diva-speak
Stem het woordgebruik van je dramaqueen af op zijn theatrale karakter. Hij spreekt anderen bijvoorbeeld aan met ‘mijn meest geliefde engel’ – als hij ze goedgezind is, of met ‘erger dan alle nagels aan mijn doodskist tezamen’ – als de liefde bekoeld is. Laat hem niet zeggen dat hij boos is, maar zo woedend dat hij erin stikt – haal een dokter! Niet blij, maar zo extatisch dat je hem moet vasthouden – help, ik zweef weg! Hij houdt niet van je, maar hij aanbidt je, en zoent en likt de grond waarop je staat. (yuck!) Hij haat je niet, nee, hij verkettert je en walgt van je, je bent afschuwelijk en het verachtelijkste stuk stront dat ooit is uitgepoept, en al zou hij er zijn eigen leven mee redden, dan nog zou hij geen vinger uitsteken als je in doodsgevaar zou verkeren – sterker nog: hij zou schaterend het laatste zetje geven en een zak drek als afscheidscadeautje erachteraan gooien.
Enfin, you get the picture.
Ik wens je danig daverend drama!
PS:
Hier kun je meer lezen over karaktertypen.
En hier vind je nog meer artikelen over personages.
Liever luisteren? Dat kan hier.
