Het besluit

Hij staart uit over de rode Marsvlakte. Zijn collega slaapt nog. Er wacht hun een moeilijke beslissing: het systeem dat hun onderkomen leefbaar houdt tot ze worden opgehaald, heeft onvoldoende capaciteit voor twee mensen. Vandaag beslissen ze wat ze gaan doen, maar hij heeft zijn besluit al genomen.
Hij denkt terug aan vijfentwintig jaar geleden. Toen werd hij geconfronteerd met een andere, maar net zo’n penibele situatie als nu: met zijn toenmalige collega bevond hij zich in een klein ruimtevaartuig, waaraan een reparatie moest worden uitgevoerd wilden ze de kans hebben thuis te komen. Helaas moest de reparatie, het dichten van een lek, uitgevoerd worden in een ruimte waar zware straling heerste. Als het lek niet snel dichtgelast zou worden, zou de straling zich over het hele scheepje verspreiden. Ze hadden geloot wie de reparatie moest uitvoeren, en hij had verloren. Maar toen hij de ruimte in zou gaan was hij ingestort; huilend en snotterend had hij uitgebracht dat hij het niet kon. Zijn collega had hem ernstig aangekeken, geknikt, en was de stralingsruimte ingegaan om de klus te klaren. De reparatie was succesvol, de straling breidde zich niet verder uit, maar zijn collega stierf aan stralingsziekte, na twee dagen van uiterste ellende.
          Hij herinnert zich de paniek toen hij het kortste strootje had getrokken. Paniek die hem liet zien hoe hij het lek zou dichtlassen, die hem de opkomende stralingsmisselijkheid deed voelen. Voor zijn geestesoog zag hij de brandwonden ontstaan en zijn huid koken, zag hoe hij kotsend zou terugkeren, en hoe uiteindelijk zijn leven in gruwelijke kwelling zou eindigen. En dat allemaal omdat hij stomweg het kortste strootje had getrokken. In doodsangst was hij op zijn knieën gevallen, uitschreeuwend dat hij het niet kon. Waardoor zijn partners jonge kind vaderloos werd. Het kind dat nu zijn collega is, die onwetend naast hem ligt te slapen.
          Zijn gedachten keren terug naar het nu. Hij zal zijn pak aantrekken, de luchtsluis ingaan, wachten tot de lucht weggepompt is, en de sluisdeur naar buiten openen. Dan zal hij naar buiten stappen. Hij kan nu al voelen hoe zwaar zijn benen zullen zijn als hij ze dwingt hem naar zijn ondergang te dragen. Maar hij zal doorzetten en naar de opkomende zon lopen. En als het lopen door zuurstofgebrek niet meer gaat, zal hij gaan liggen en naar de zon kijken totdat zijn ogen zich zullen sluiten.