Ik moet jullie even ernstig toespreken. En daarmee bedoel ik eigenlijk: ik moet mezelf ernstig toespreken – enige projectie is mij niet vreemd. 😋

Of je nou schrijft om een bestseller te produceren die naast de nieuwe Dan Brown in de boekwinkel ligt, of literaire ambities hebt en op het Boekenbal wil schitteren als aanstormend talent, of puur voor jezelf schrijft en niet van plan bent je boek uit te geven, kortom: in welke situatie ook: als het je menens is met je boek, moet je je schrijven serieus nemen.

Urgent versus belangrijk*

Dat serieus nemen raakt aan twee aspecten die voor een groot deel je gedrag sturen: dingen die urgent zijn en dingen die belangrijk zijn. Urgent zijn dingen die snel moeten gebeuren. Belangrijk zijn zaken die impact hebben op je leven.

Uitzonderingen daargelaten (je huis staat in de fik) zijn er weinig dingen die beide zijn.

Een voorbeeld van urgent is een mail die de deur uit moet.

Belangrijk is nadenken over, en werken aan:

• je persoonlijke ontwikkeling
• je carrière
• je huwelijk/partnerschap
• je gezondheid
• (daar komt-ie) je boek

Belangrijk betreft dus vooral de lange termijn. En daar komt je boek om de hoek kijken.

Hobby? Of serieus?

Natuurlijk kun je je schrijven als een hobby zien. Dan doe je het als je er zin in hebt, en heb je er geen zin in dan laat je het. No problem. Maar als je boek voor jou Belangrijk is, voor jezelf of voor anderen, neem het dan serieus. ‘Serieus nemen’ houdt in dat je er ook aan werkt als je eens geen zin hebt. Dat je er tijd voor inplant en je daaraan houdt. Dat het op je ToDo-lijst van de dag niet de laagste prioriteit krijgt en dat andere zaken ervoor moeten kunnen wijken. En dat je serieuze maatregelen neemt om uitstelgedrag tegen te gaan.

Als jij je boek serieus neemt, dan moeten je huisgenoten/vrienden/familie ** dat ook doen. Hun support is belangrijk; als zij je schrijfwerk beschouwen als een liefhebberijtje terwijl het voor jou belangrijk is, dan nemen ze jou niet serieus. Niets kan zo demotiverend werken als je niet serieus genomen voelen. Maar dan moet je ze natuurlijk wel laten weten dat je boek voor jou van wezenlijk belang is.

Vertel ze dus wanneer het jouw schrijftijd is. In die schrijftijd – uren op een dag, dag(en) in de week – mag je niet gestoord worden – calamiteiten daargelaten.

Zo demotiverend als niet serieus genomen worden is, zo motiverend is het als je dierbaren je regelmatig en met interesse vragen hoe het met je boek gaat.

Er zijn schrijvers die het liefst in een hol kruipen, van iedereen afgesloten, en er pas uit komen als het boek klaar is. Maar als het je ding is om zaken waar je tegenaan loopt, te delen en hulp te vragen, doe dat dan vooral ook als je met je schrijfwerk vastloopt. Iedereen heeft een eigen blik; alle kans dat iemand met een originele oplossing komt waar je zelf nooit was opgekomen.

Kortom: betrek de mensen om je heen bij je schrijven.

NB: verwar ‘serieus nemen’ niet met ‘je geld ermee verdienen’. Er bestaan veel meer opbrengsten dan alleen geld.

Het beruchte U-woord

Uitstelgedrag. Ik heb het hierboven al even genoemd. Er zijn altijd wel dingetjes die je afleiden en klusjes die je even wil wegwerken voordat je Echt Gaat Schrijven. Even dat mailtje wegwerken. Even die collega helpen met haar lastige Excelsheet. Even de nieuwssites langs om te weten wat de wereld vandaag weer bezighoudt. Urgente, niet Belangrijke dingen. Ach, en als je dan toch de browser hebt openstaan, dan kijk je nog even op Twitter en Facebook. :-p

Ik trap met irritante regelmaat in die valkuil en ik heb er dan ook al het nodige over geschreven.

Tim Urban, ondanks zijn geweldige website Wait But Why ook een vaste klant van het uitstelspook, heeft een bijzonder boeiende, inzichtgevende en ronduit hilarische TEDtalk over uitstelgedrag gehouden. Net als zijn artikel over hetzelfde onderwerp zeer de tijd en moeite waard.

Maak het Urgent

Als je kampt met uitstelgedrag bij iets Belangrijks, dan moet je het Urgent maken.

Wat dus helpt is een deadline. Maar dat moet dan wel een echte, keiharde deadline zijn, anders zegt je brein: dat is een nepper, toedeledokie. Zo werkt dat tenminste bij mij. Die deadline moet bij voorkeur door iemand anders gesteld zijn en bovendien consequenties hebben bij overschrijden. Ik denk hier aan zaken als twintig stokslagen en publiekelijke hoon.

Oké, dat laatste was een grapje (hoewel het zeker zou werken), maar wat je moet proberen te bereiken is dat je brein die deadline echt als zodanig gaat voelen. Dat lukt niet als die deadline comfortabel ver in de toekomst ligt.

Voorbeeld uit mijn eigen schrijfgebeuren.

Op Singularity.nl verschijnt eens per twee weken een vers artikel. Ik schrijf dat artikel en de bijbehorende nieuwsbrief in het ene weekend en publiceer ze in het andere weekend. De maandag na het schrijfweekend is de deadline. Een harde deadline, want andere zaken eisen dan mijn tijd op. Sinds de podcast erbij is gekomen is die tijd erg krap, dus word ik tegenwoordig al op de donderdag door mijn ToDo-app eraan herinnerd dat ik aan een artikel moet werken.

Toch komt er op donderdag vaak niet veel van terecht. Soms omdat ik nog niet precies weet waarover ik wil schrijven; dan zit ik met een idee te klooien en schuif ik dat opzij als er een ander briljant (lijkend) idee voorbijkomt. Maar de grootste veroorzaker van dat uitstelgedrag is dat voor mijn irrationele zoogdierenbrein (oftewel de instant gratification monkey) de maandag nog zo ver weg is dat hij de noodzaak niet voelt. Het voelt (nog) niet aan alsof ik Nu Echt Moet Schrijven.

Maar daar werk ik aan. 😉

Moraal van dit verhaal: werk de ene U (Uitstelgedrag) om naar de andere U (Urgentie).

Happy writing!

* Als je meer wil weten over belangrijk en urgent: via Google vind je veel links (voornamelijk in de smallere context van werk en carrière).

** Kan iemand mijn katten dat duidelijk maken?

PS: Hier lees je nog meer over motivatie, uitstelgedrag en inspiratie.
PPS: de podcast Neem je schrijven serieus kun je hier luisteren.