Deze verzuchting herken je vast wel als geïnspireerd op Juliets wanhopige uitroep in een van de beroemdste Shakespearestukken: Romeo and Juliet (1592). Losjes erop gebaseerd, want Juliet vraagt niet waar (where) haar gedoemde geliefde is, maar waarom (wherefore) hij een Montague is, de familie waarmee haar eigen familie, Capulet, een dodelijke vete heeft.
Maar dat betekenisverschil heb ik gelaten voor wat het is, want in zijn aangepaste vorm geeft de uitspraak perfect weer hoe ik me vaak in de steek gelaten voel door die onbetrouwbare schrijfbondgenoot Inspiratie, die regelmatig verdwijnt als ware hij een krolse kater.
Als je dat gevoel herkent – en welke schrijver doet dat niet – weet dan dat er manieren zijn om die wispelturige amant tot de orde te roepen.
#Hoedan
Wat je vooral níét moet doen is wachten tot de inspiratie toeslaat. Schrijven komt niet voort uit inspiratie. Integendeel: inspiratie komt voort uit schrijven. Echt waar. Lees maar.
Ik ben een uitsteller. Er zijn altijd wel dingetjes die aantrekkelijker lijken dan schrijven. Of klusjes die eerst gedaan moeten worden – ‘doe het nou maar, dan is het maar gebeurd’. En voordat je het weet is er weer een dag voorbij. Met de formidabele oogst van nul woorden. (Maar wel een aantal klusjes weggewerkt.)
Desondanks krijg ik mezelf best vaak (oké: soms) zover dat ik begin te schrijven. Wat ik dan schrijf sucks. Maar: ik worstel een tijdje door en dan gaat zomaar de kraan open: de zinnen gaan vloeien, ik krijg de juiste toon te pakken, ik weet ineens wat ik wil vertellen en hoe ik dat wil vertellen. En dan wil ik niet meer stoppen.
Probeer het maar. Negeer het ‘ik kan het niet’-gedrein van je limbisch systeem, dat ‘kleuter’hersendeel dat niet aan het werk wil, en begin gewoon te schrijven. Je zult zien dat na tijdje de inspiratiesappen gaan stromen.
Bewegen helpt
Ook zoiets.
Ik ben helaas nogal lui aangelegd, maar als het herinneringsalarmpje afgaat lukt het me meestal toch om mezelf naar de hometrainer te slepen. En als ik er dan dankzij het verlosalarmpje weer van af mag klauteren, zijn de ideeën al druk bezig met tikkertje spelen en vechten om aandacht.
Bewegen blaast je brein schoon. Dat geeft ruimte voor die geniale invallen die al die tijd al op de loer lagen om een gaatje in je volle kop te vinden.
Toegegeven: niet elk idee heeft te maken met mijn schrijfwerk, en niet elk idee blijkt bij nadere inspectie zo fantastisch te zijn als het leek. Dat zat in de euforie van het moment, zeg maar.
Maar toch.
Een heftige inspiratiebooster
Laatst werd ik bijzonder geïnspireerd door dit stuk. Hierin legt Tim Urban van Wait But Why het nieuwste project uit van multitalentondernemer Elon Musk: Neuralink. Goal: Brain-Machine Interfaces (BMI) and beyond. Tim Urban doet dat op zijn karakteristieke glasheldere wijze, met veel humor en lekker veel inzichtelijke plaatjes.
Met Neuralink wil Elon Musk niet alleen computers met onze hersenen verbinden, maar wil hij ze ook in ons brein brengen en ze daar één geheel mee laten vormen. Zodat we bijvoorbeeld rechtstreeks met elkaar kunnen denken in plaats van praten.
Als je de uitleg van Tim Urban gelezen hebt, weet je precies wat we op dit moment van ons brein weten, heb je een beeld van hoe Elon Musk Neuralink wil realiseren, weet je waarom hij dit absoluut noodzakelijk vindt en ben je het helemaal met hem eens. Ik althans wel.
Dit Gaat Namelijk Echt Gebeuren.
(Afgezien van een potentieel hinderlijk akkefietje met Amerika en Noord-Korea. :-p)
‘Maar,’ zeg je dan, ‘als mensen rechtstreeks met elkaar kunnen denken, dan hoeven ze ook niet meer te lezen. Dan zijn boeken dus overbodig! Wat moeten wij schrijvers dan, Miriam?’
Ah.
Een boek is geen doel maar een middel. Het doel is het verhaal. Verhalen, de behoefte eraan, de interesse erin, dat zal altijd blijven bestaan. Alles wat je nu op (het virtuele) papier doet, doe je dan in je hoofd. Alleen tienduizend keer sneller en beter. Net zoals we praten en schrijven en lezen geleerd hebben, zullen we leren in ons hoofd verhalen, compleet met verhaallijnen, plot, ontwikkeling en gelaagdheid, te maken en te delen.
We leven in de bijzonderste tijd van het hele bestaan van de mensheid.
Misschien denk je: dat zal mijn tijd wel duren. Dat is heel goed mogelijk. Niemand kan voorspellen wanneer dit werkelijkheid zal zijn. Zelf hoop ik vurig dat niet zal blijken dat ik te vroeg geboren ben.
Als je sceptisch bent en daarbij ook niet erg geïnteresseerd in kunstmatige intelligentie/artificial intelligence (AI), en wat Elon Musk allemaal uitspookt aan de randen van wetenschap en technologie, dan laat je dit verhaal wellicht links liggen. Toch raad ik je zeer aan dit juweeltje te lezen. Nou ja: juweelTJE: het is een kloeke longread en zeer de moeite waard. Al was het maar als inspiratiebooster. Voor je schrijfwerk van nu. Er gaat een hele nieuwe wereld voor je open. Nog lang vóór het einde buitelden bij mij de ideeën, het enthousiasme en de brainwaves door en over elkaar.
Mind: totally blown.
Schrijf je science fiction? Dit stuk levert je zoveel ingevingen dat je de komende tig jaar onder de pannen bent.
Maar ongeacht het genre waarin je schrijft: er zitten hier ongelooflijk veel aanknopingspunten in voor thema’s, conflict, emotie, en spanning-spanning-spanning!
Als dit je geen inspiratie geeft, weet ik het ook niet meer… :-p
Heel veel plezier ermee!
Meer lezen over geïnspireerd raken? Dat kan hier.
PS: de podcast O Inspiration, Inspiration (enzovoort) kun je hier luisteren.