Schrijven is schrappen, heet het. Als je eindelijk ‘Einde’ hebt kunnen schrijven onder de trits woorden die je boek vormen, ben je er nog niet.

Die trits woorden is namelijk versie 1 en er moet nog het een en ander aan gebeuren voordat je boek publicatiewaardig is. Een van die acties is: schrappen.
   

Waarom schrappen?

Omdat er veel overbodigs in versie 1 staat. Schrijven is een creatief proces en dat is in de wording van het creatieve product meestal niet lean and mean. Schrappen is het wegsnijden van alle overbodige vet.

Toen na een hoop geploeter mijn versie 1 er was, bleek ik meer dan 180.000 woorden geschreven te hebben. Goed of niet goed: 180.000 woorden is veel te veel, zeker voor een debuut, want zo’n omvangrijk boek uitgeven is duur, zowel voor selfpublishing als voor een uitgever; en die laatste vindt dat veel te riskant. Dus moest er geschrapt worden; zo’n beetje de helft. 😱

Ik zag ertegenop om al die darlings te killen. Ik ging uitstellen. Maar dat brengt de publicatiedatum niet dichterbij. Dus gaf ik mezelf steeds een virtuele schop en toen ik serieus begonnen was, voelde ik me vrolijker en lichter: ik merkte dat het de kwaliteit ten goede kwam (hoewel ik nog steeds wel zo nu en dan een steek voel als ik weer een hartendief ausradier).

Wat schrappen?

Er zijn verschillende soorten van schrappen: overbodige woorden in een zin, hele scènes, en van alles ertussenin. En in je boek zullen ze waarschijnlijk allemaal worden uitgevoerd.

Hoe schrappen?

Je boek moet je verhaal vertellen. Dat betekent dat alles wat je schrijft ten dienste van dat verhaal moet zijn; of het nou de plot betreft, een karakterschets is, een setting, of wat dan ook. Dat houdt in dat er hele verhaallijnen kunnen sneuvelen (zoals in mijn boek), en personages en dialogen die niet voor het verhaal relevant zijn.

Zo ben ik te werk gegaan

Ik begon gewoon te lezen vanaf het begin. En te schrappen wat eruit moest. Maar ik heb die lineaire aanpak al snel vervangen door het aanpakken van de verhaallijnen. Want als je vaststelt dat verhaallijn A niets bijdraagt aan het verhaal, dan werkt het meteen schrappen van die verhaallijn stukken sneller, en dus efficiënter, dan als je door lineair te werken, daar woorden, zinnen en scènes uit schrapt en je je daarna pas realiseert dat de hele verhaallijn eruit moet.

Nu zullen de scènes van de te schrappen verhaallijn lang niet altijd alleen over die ene verhaallijn gaan. Daar kwam mijn keuze van een tijdje geleden uitstekend van pas: verhaallijnen apart bijhouden.

Kort samengevat: per verhaallijn hou ik in een apart Worddocument bij, in welke scènes de verhaallijn terugkomt. En in Scrivener, waarin ik het manuscript schrijf, noteer ik in de metadata van elke scène welke verhaallijnen de scène aandoet. Hier leg ik het uitgebreider uit.

Dus voordat ik een scène van een te verwijderen verhaallijn eruitgooi, check ik of er andere verhaallijnen in zitten. Zo ja, dan schrap ik daaromheen of ik breng die stukken ergens anders onder.

Volgende keer: meer

Over schrappen is hiermee nog lang niet alles gezegd, dus een volgende keer meer. Onder andere over nieuwe levens voor de gekillde darlings. 😉

Hier kun je meer lezen over publiceren en wat daaraan vooraf gaat, en hier meer over kwaliteitsverhogers van je tekst.

Liever luisteren? Dat kan hier.

PS: En mijn boek? ik ben nog volop bezig met schrappen en herschrijven. Van een van de geschrapte verhaallijnen kun je hier het korte verhaal lezen dat ik ervan gemaakt heb.🙂